Hayat! Beni neden yoruyorsun?

Admin
28 Nis 2017
2 dakikada okunur

Bu sabah normalden erken uyandım. Hem de alarm çalmadan! Ki ben genelde alarm çalsa da uyanamayıp bir saat boyunca "ertele" tuşuna basanlardanım. Sabahları yeni uyandığım saatler "stand by" konumunda gibiyim. Gözlerim açık olabilir, yürüyor bile olabilirim ama bu o anlarda aslında uyuyor olduğum gerçeğini değiştirmez. Oysa bu sabah, uyandığım gibi arkadaşlarıma komik videolar gönderecek kadar neşeli ve enerjiktim. Geç kalma telaşı olmadan evden çıkabildiğim o ender rastlanan günlerden biri... Hava da baharın geldiğine ikna etmeye çalışıyor gibi iç ısıtan, yüz güldüren cinsten... Metrobüse rahatça binip en sevdiğim koltuğa oturmayı başarmamla mutluluğum zirve yaptı. Her şey nasıl da yolunda gidiyordu böyle! Tek ufak sorun hatta soruncuk vardı, telefonun şarjı yüzde 9'du. Bereket, oturduğum koltuğun hemen yanında usb girişi olmasın mı? Üstüne üstlük milyonda 1 görülen bir durum: çalışıyor! Bu bir mucize olmalıydı... Kulaklığımı takmış en akustiğinden caz bir müzik açıp kitabımı çantamdan çıkaracağım sırada, içimden "Bugün ne kadar şanslıyım; gün güzel başladı, güzel bite..." diye cümlemin son kelimesini bile tamamlamaya fırsat bulamadan metrobüs bir anda durdu. O, cam kenarında kendime kahve içme konseptli sakin, huzurlu, romantik ortam yarattığım mekan, Son Durak 5 filminden köprünün yıkılma sahnesindeki kaosa dönüştü. Herkes, yüzünde telaş ve öfke, bir hızla inmeye başladı. Kulaklıktan bir şey duyamadığım için ne olduğunu anlayamadım. Tüm yolcuların aynı durakta inecek olması imkansızdı. Yoksa piston aşağı mı düşmüştü? Metrobüsün arızalandığı gerçeğiyle yüzleşince, "Emin misiniz Şoför Bey? Usb girişi çalışan bir metrobüs arızalanmaz, arızalanmamalı!" diye haykırmak istedim. Ancak şoförün koltuğunu terk edip olay mahalinden uzaklaştığını gördüğümde durumu kabullenmem uzun sürmedi... Ve işte, yine nice umutlara, mutluluklara gebe olabilecek tazecik bir gün daha güzel başlamadı, başlayamadı... Hayaller her koşulda caz yaratmaya çalışıyorken hayat, Serdar Ortaç diye diretiyordu: Hayat! Beni neden yoruyorsun?